του φίλου Μοίζ...

Το Πασχαλινό Πνεύμα

Τόσα χρόνια περάσανε, εδώ είμαι και νοσταλγώ, από Πάσχα σε Πάσχα, στον επιτάφιο σε θυμάμαι, κεριά δεν ανάβω πια γιατί με θεώρησαν κάφιρ (πρώην πιστός και νυν πιστός χωρίς δόγμα), όποτε μου έμεινε το πινέλο και ο καμβάς. Όταν με παράτησαν όλοι, πάντα με στηρίξανε οι γονείς, το κόκκινο-μπλε και το κίτρινο, εκεί είναι στη γωνία και με αγωνία μου φιλιώσανε τα χέρια, μου γεμίζουν το κενό, κενό τόσο όσο και ο ωκεανός, οι τελετές μου άρεσαν από μικρό, γιατί μου θυμίζουν μια αγκαλιά τρυφερή με τη ψύχη και το σώμα. Ούτε καν επεμβαίνει το μυαλό, μακριά από τη λογική κάτι, κάτι βγαίνει από μονό του, οι Βουδιστές, οι Χριστιανοί, οι άθεοι και οι Μωαμεθανοί, τίποτα δεν είναι τυχαίο, αυτό είναι το πρόβλημα μου, η θεωρία του χάους!

Δεν ήμουνα πότε της ψυχής, ούτε της συναισθηματικής λογικής, όμως εχθές στον επιτάφιο παρακολουθούσα τόσο κόσμο. Κάποιοι ήρθανε υποχρεωτικά, άλλοι αναγκαστικά, κάποιοι πάλι από ρουτίνα! Προγραμματισμένοι δηλαδή!! Εκτός, από εκείνη τη γιαγιά, μόλις δύο κεφάλια μπρος μου, που έγερνε, παίρνοντας μια ημικυκλική μορφή, θα μπορούσα να πω ότι δεν έβλεπε πιο μακριά από τις ακτίνες το κεριού που τρεμόπαιζε στο δεξί της χέρι, ενώ στο αριστερό, όπως πάντα, έχει την υποστήριξη, το μπαστούνι που χρόνια την βοηθάει να περπατήσει.

Συναναστρεφόμουν εδώ και πολλά χρονιά, με διαφορές εθνικότητες σε διαφορά στέκια, δουλείες, σχέσεις, φίλιες, έμαθα πολλά. Έμαθε κι εκείνη. Το Πάσχα, κάθε Πάσχα είναι μια ανανέωση της διαμονής της μέσα μου, εκείνης όμως;

Η γιαγιά, μου έμαθε με ένα βλέμμα το μυστικό της επιβίωσης. Πόσα χρόνια να πέρασε μονάχη όπως κι εγώ;

Ουφ, η νοσταλγία, η διμοιρία των μπάτσων, το Πάσχα, η άδεια παραμονής , η ινσόμνια, η μοναξιά, ο αλκοολισμός, οι ψυχικές διαταραχές, το παρελθόν και το παρόν, το μέλλον μου είναι άγνωστο, οπότε ας μεταφράσουμε το παρελθόν με βάση το παρόν, αγωνίζομαι, τότε υπάρχω, το "δεν μπορώ" δεν υφίσταται στο λεξικό μου, παλεύω, αγωνίζομαι, συναγωνίζομαι, συμμετέχω, προσφέρω, αυτές είναι οι λέξεις που διαθέτουν τα δεδομένα μου.

Στην επιστροφή γυρνάω και μου λέω "μπορεί να είμαι αλλόθρησκος, να μη καταλαβαίνω, μα μέχρι Αυτός να αναστηθεί εγώ Σε περιμένω".

Το Πασχαλινό Πνεύμα

είναι ο τίτλος τον νεογέννητου μου πίνακα

ΜΟΙΖ ΣΑΛΜΑΝ

17/04/09

Πάσχα