μικρό ταινιάκι...

Human Rights from Alexandros Maragos on Vimeo.

μια ελληνική παραγωγή..

Η Επικοινωνία της Σύμπνοιας (η γλώσσα της Καμηλοπάρδαλης) μέρος ΙI

του Marshall Rosenberg


Διατυπώνοντας ένα αίτημα με σαφήνεια

Το να διατυπώσουμε ένα αίτημα στη γλώσσα της καμηλοπάρδαλης είναι μια διαδικασία που αποτελείται από τέσσερα μέρη και βασίζεται στην ειλικρίνεια:

• Περιγράψτε τις παρατηρήσεις σας.
• Αναγνωρίστε το συναίσθημά σας.
• Εξηγήστε την αιτία του συναισθήματός σας σε σχέση με τις ανάγκες σας.
• Διατυπώστε το αίτημά σας.

Περιγράψτε την κατάσταση χωρίς να κρίνετε ή να επικρίνετε. Αν έχετε επιστρέψει στο σπίτι μετά από μία δύσκολη ημέρα και ο σύντροφός σας φαίνεται απορροφημένος στην εφημερίδα, απλά περιγράψτε την κατάσταση: "Όταν ήρθα στο σπίτι μετά από μια ιδιαιτέρως κουραστική μέρα, μου φάνηκες απασχολημένος με το διάβασμα." Προσδιορίστε το συναίσθημά σας: «Νιώθω πληγωμένος". Εξηγήστε την αιτία για το συναίσθημά σας: «Νιώθω πληγωμένος επειδή θα ήθελα να αισθάνομαι κοντά σου αυτή τη στιγμή και αντί για αυτό αισθάνομαι αποκομμένος από ‘σένα." Στη συνέχεια διατυπώστε το αίτημά σας με βάση κάτι που μπορεί να γίνει: "Θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα για μια αγκαλιά και μερικές στιγμές επικοινωνίας;"
Η ίδια διαδικασία ισχύει αν το παιδί σας είναι στο τηλέφωνο για ώρες και εσείς περιμένετε ένα τηλεφώνημα. Περιγράψτε την κατάσταση: "Όταν κρατάς το τηλέφωνο για τόση πολλή ώρα δεν μπορεί να έρθει καμία άλλη κλήση". Εκφράστε το συναίσθημά σας και την αιτία για αυτό: "Αισθάνομαι απογοητευμένη γιατί περιμένω κάποιο τηλεφώνημα." Μετά διατυπώστε το αίτημά σας: "Θα ήθελα να τελειώσεις με τη συνομιλία σου αν αυτό είναι εύκολο".
Στην κουλτούρα του τσακαλιού συναισθήματα και επιθυμίες τιμωρούνται αυστηρά. Οι άνθρωποι αναμένεται να είναι υπάκουοι, υποτελείς στην εξουσία. Δουλοπρεπείς στις αντιδράσεις τους και αποξενωμένοι από τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους. Στη κουλτούρα της καμηλοπάρδαλης μαθαίνουμε να εκφράζουμε τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τα αιτήματά μας χωρίς να κριτικάρουμε ή να επιτιθέμεθα. Εκφράζουμε αιτήματα, δεν απαιτούμε. Και γνωρίζουμε τη λεπτή γραμμή της διάκρισης μεταξύ των δύο αυτών τύπων έκφρασης.
Ως τσακάλια αναμένουμε από τα άλλα άτομα να αποδείξουν την αγάπη τους για μας κάνοντας αυτό που θέλουμε. Ως καμηλοπαρδάλεις επιμένουμε στην προσπάθεια να πείσουμε τους άλλους, αλλά δεν είμαστε επηρεασμένοι. Αναγνωρίζουμε ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο στην αντίδραση του άλλου ανθρώπου. Και παραμένουμε στην κατηγορία της καμηλοπάρδαλης ό,τι και αν λέει ο άλλος. Αν εκείνη ή εκείνος φαίνεται αναστατωμένος ή σε ένταση, στρεφόμαστε στο να ακούσουμε, πράγμα που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου, χωρίς να τον υποχρεώσουμε να ακούσει εμάς ή οποιαδήποτε κριτική. Επίσης μια καμηλοπάρδαλη δε λέει απλά όχι? Ως καμηλοπαρδάλεις διατυπώνουμε το λόγο που μας εμποδίζει να εκπληρώσουμε το αίτημά μας.

Ο Marshall Rosenberg είναι ιδρυτής του Μη Κερδοσκοπικού Κέντρου για τη Μη Βίαιη Επικοινωνία
το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το περιοδικό Miracles (τεύχος: Φθινόπωρο 1995)

γενέθλιο Ρίτσου...

Η Αγγελική Κώτη/ Εαρινή Συμφωνία, συγγραφέας και βιογράφος του Γιάννη Ρίτσου καλεί όσους bloggers επιθυμούν να αναρτήσουν συμβολικά στίχους του ποιητή ως το τέλος αυτής της βδομάδας, ως τιμή για την ημέρα που ο ίδιος είχε κρατήσει ως ημερομηνία γέννησης του (1/14 Μαΐου 1909).
το έκανε ήδη η Roadartist.
ακολουθούμε κι εμείς...

Η Επικοινωνία της Σύμπνοιας (η γλώσσα της Καμηλοπάρδαλης) μέρος Ι

του Marshall Rosenberg

Από νεαρή ηλικία, οι περισσότεροι από μας έχουν διδαχτεί να μιλούν και να σκέφτονται ως «Τσακάλι». Πρόκειται για μια γλώσσα που πηγάζει από το κεφάλι. Είναι ένας τρόπος διανοητικής κατάταξης των ατόμων σε διάφορες αποχρώσεις του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους. Στο τέλος, προκαλεί την αμυντική στάση, την αντίσταση, και την αντεπίθεση. Αυτό που η "Καμηλοπάρδαλη" μας προσφέρει είναι η δυνατότητα να μιλάμε από την καρδιά, να διαπραγματευόμαστε αυτά που συμβαίνουν για εμάς-χωρίς να κρίνουμε τους άλλους. Με αυτό το ιδίωμα, δίνετε στους ανθρώπους μια ευκαιρία να πουν ναι, αν και σέβεστε το όχι σαν απάντηση. Η γλώσσα της "Καμηλοπάρδαλης" είναι γλώσσα της προαίρεσης. Το "Τσακάλι" μιλάει τη γλώσσα της απαίτησης.
Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δηλώνουν ότι θέλουν να συμβάλλουν στην ευημερία των άλλων, να συνδέονται και να επικοινωνούν με τους άλλους με όρους αγάπης και σύμπνοιας. Γιατί, λοιπόν, υπάρχει τόσο μεγάλη δυσαρμονία και σύγκρουση; Αναζητώντας απαντήσεις, ανακάλυψα ότι η γλώσσα που πολλοί από μας είχαν διδαχτεί παρεμβαίνει στην επιθυμία μας να ζήσουμε σε αρμονία ο ένας το άλλο. Σε νεαρή ηλικία, οι περισσότεροι από μας είχαν διδαχτεί να μιλούν και να σκέφτονται ως "Τσακάλι" (Jackal). Αυτή η μοραλιστική κατάταξη είναι ένα (γλωσσικό) ιδίωμα που βάζει ετικέτες στους ανθρώπους. Έχει ένα λαμπρό λεξιλόγιο που αναλύει και ασκεί κριτική. Το Τσακάλι είναι καλό για να λέει στους ανθρώπους τι δεν πάει καλά μαζί τους: "Είναι προφανές ότι είσαι συναισθηματικά διαταραγμένος (αγενής, τεμπέλης, εγωιστής)."
Το τσακάλι κινείται κοντά στο έδαφος. Είναι τόσο απορροφημένο να ικανοποιούνται οι άμεσες ανάγκες του, που δεν μπορεί να δει στο μέλλον. Ομοίως τα σκεπτόμενα ως Τσακάλι (Jackal) άτομα πιστεύουν ότι με τη γρήγορη ταξινόμηση ή ανάλυση των ανθρώπων, τους καταλαβαίνουν. Δυσαρεστημένο από τα τεκταινόμενα, ένα τσακάλι θα βάλει ετικέτα τους εμπλεκόμενους, λέγοντας, «Είναι ένας ηλίθιος" ή "Αυτή είναι κακιά" ή "Είναι καθυστερημένοι."
Επίσης, ανακάλυψα μια γλώσσα της καρδιάς, μια μορφή αλληλεπίδρασης που προωθεί την ευημερία τη δική μας και των άλλων ανθρώπων. Καλώ αυτό το μέσο επικοινωνίας «Καμηλοπάρδαλη». Η "Καμηλοπάρδαλη" έχει τη μεγαλύτερη καρδιά από όλα τα ζώα της ξηράς, είναι αρκετά ψηλή, για να κοιτάζει προς το μέλλον, και ζει τη ζωή της με ευγένεια και δύναμη. Επίσης, η Giraffe μας προτρέπει να μιλήσουμε από την καρδιά, να μιλήσουμε για το τι συμβαίνει για μας-χωρίς να κρίνουμε τους άλλους. Με αυτό το ιδίωμα, δίνεις στους ανθρώπους μια ευκαιρία να πουν το ναι, αν και σέβεσαι το όχι ως απάντηση. Η Giraffe είναι η γλώσσα του αιτήματος. Το Τσακάλι είναι η γλώσσα της απαίτησης.
Μέχρι να εντοπίσω αυτές τις δύο γλώσσες, είχα μάθει καλά τη γλώσσα του "Τσακαλιού". Έτσι, έβαλα στόχο να διδάξω τον εαυτό μου τη γλώσσα της Καμηλοπάρδαλης. Τι θα έλεγα, αναρωτήθηκα, αν κάποιος κάνει κάτι που βρίσκω δυσάρεστο και θα ήθελα να τον επηρεάσω να αλλάξει αυτή τη συμπεριφορά: Οι Καμηλοπαρδάλεις, συνειδητοποίησα, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τους άλλους. Ούτε καν ενδιαφέρονται να τους αλλάξουν. Περισσότερο, ενδιαφέρονται να παρέχουν ευκαιρίες σε εκείνους που επιθυμούν να αλλάξουν. Αποφάσισα ότι ένας τρόπος για να παρέχεις αυτή την ευκαιρία, , θα ήταν να προσεγγίσεις το άλλο άτομο με ένα μήνυμα όπως: "Παρακαλώ κάνε αυτό, αλλά μόνο αν μπορείς να το κάνεις πρόθυμα-με απόλυτη απουσία φόβου, ενοχής, ή ντροπής. Αν τα κίνητρα σου είναι φόβος, ενοχή ή ντροπή, χάνω εγώ.
Ως Καμηλοπαρδάλεις, διατυπώνουμε αιτήματα όσον αφορά το τι θέλουμε να κάνουν οι άνθρωποι, όχι αυτό που θέλουμε να αισθάνονται. Τίποτα δεν δημιουργεί μεγαλύτερη αντίσταση από το να λες στους ανθρώπους ότι "πρέπει" ή "οφείλουν" ή "επιβάλλεται" ή "έχουν χρέος" να κάνουν κάτι. Αυτοί οι όροι καταργούν την επιλογή. Εάν δεν υπάρχει η ελευθερία της επιλογής, η ζωή γίνεται καθεστώς δουλείας. "Έπρεπε να το κάνω- είχα εντολές από ανώτερους" είναι η απάντηση των ανθρώπων που έχουν στερηθεί την ελεύθερη βούληση. Ωθούμενοι από οδηγίες και εντολές, οι άνθρωποι δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πράξεις τους.
Με το πέρασμα του χρόνου , έμαθα πολύ περισσότερα για τις Καμηλοπαρδάλεις. Για παράδειγμα, δεν διατυπώνουν αιτήματα στο παρελθόν. Δεν λένε, ή ακόμα δε σκέφτονται, "τι καλά που θα ήταν εάν είχες καθαρίσει το καθιστικό χτες." Αντ' αυτού, οι καμηλοπαρδάλεις δηλώνουν σαφώς τι θέλουν στο παρόν. Και παίρνουν την ευθύνη για τα συναισθήματά τους, γνωρίζοντας ότι τα συναισθήματά τους προκαλούνται από το τα θέλω τους. Εάν μια μητέρα είναι αναστατωμένη επειδή τα παιχνίδια του γιου της είναι σκορπισμένα στο καθιστικό, θα προσδιορίσει το συναίσθημά της: θυμός. Θα έλθει έπειτα σε επαφή με την ελλοχεύουσα ανάγκη που προκαλεί αυτό το συναίσθημα: την επιθυμία της για ένα τακτοποιημένο και τακτικό καθιστικό. Θα κυριαρχήσει του θυμού της, λέγοντας, "αισθάνομαι θυμωμένη επειδή θέλω το καθιστικό να είναι καθαρό και αντ' αυτού είναι βρώμικο." Τέλος, θα ζητήσει να γίνουν τα πράγματα διαφορετικά: "Θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα αν τακτοποίησες αυτά τα παιχνίδια."
Αντίθετα ως Τσακάλι θα έλεγε, "αισθάνομαι θυμωμένη επειδή εσύ...," Ως Καμηλοπάρδαλη θα πει, "αισθάνομαι θυμωμένη επειδή θέλω..." Σαν Καμηλοπαρδάλεις, ξέρουμε ότι η αιτία των συναισθημάτων μας δεν είναι ένα άλλο πρόσωπο, αλλά περισσότερο οι σκέψεις μας, τα θέλω μας, και οι επιθυμίες μας. Θυμώνουμε λόγω των σκέψεων που κάνουμε, όχι λόγω αυτών που ένα άλλο πρόσωπο έχει κάνει σε μας. Το Τσακάλι, από την άλλη, βλέπει τους άλλους ως πηγή του θυμού του. Στην πραγματικότητα, η βία, είτε λεκτική είτε σωματική, είναι το αποτέλεσμα της υπόθεσης ότι τα συναισθήματά μας προκαλούνται όχι από αυτό που γίνεται μέσα σε μας, αλλά μάλλον από αυτά που συμβαίνουν "εκεί έξω." Σαν απάντηση, λέμε πράγματα με σκοπό να βλάψουμε, να τιμωρήσουμε, ή να κατηγορήσουμε το πρόσωπο που φανταζόμαστε ότι έχει βλάψει τα συναισθήματά μας. Έχοντας γνώση αυτής της τάσης, η Καμηλοπάρδαλη θα διαπιστώσει, "είμαι θυμωμένη επειδή οι προσδοκίες μου δεν έχουν ικανοποιηθεί." Σαν Καμηλοπαρδάλεις παίρνουμε την ευθύνη για τα συναισθήματά μας. Συγχρόνως, προσπαθούμε στο δώσουμε στους άλλους τη δυνατότητα να αντιδράσουν με ένα τρόπο που θα μας βοηθήσει να αισθανθούμε καλύτερα. Για παράδειγμα ένα αγόρι μπορεί να θέλει περισσότερο σεβασμό από τον πατέρα του. Αφού έρθει σε επαφή με τον θυμό του για τις αποφάσεις που ο πατέρας του έχει πάρει για λογαριασμό του, μπορεί να πει: "Σε παρακαλώ να με ρωτάς αν θέλω κούρεμα πριν να μου κλείσεις ραντεβού με τον κουρέα".
Οι Καμηλοπαρδάλεις εκφράζουν αυτό που θέλουν, και όχι αυτό που δεν θέλουν. Εκφράσεις του τύπου "Έλα σταμάτα", " Κόφτο" ή "Πάψε" δεν εμπνέουν αλλαγή συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να εφαρμόσουν ένα "μη". Οι Καμηλοπαρδάλεις εν τέλει αναζητούν ένα δεσμό στον οποίο κάθε άτομο έχει την αίσθηση της ευεξίας και κανείς δεν αισθάνεται ότι πιέζεται να δράσει από ντροπή, ενοχή ή τιμωρία. Έτσι το σκεπτικό της Καμηλοπάρδαλης δημιουργεί αρμονία.

Ο Marshall Rosenberg είναι ιδρυτής του Μη Κερδοσκοπικού Κέντρου για τη Μη Βίαιη Επικοινωνία
το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το περιοδικό Miracles (τεύχος: Φθινόπωρο 1995)

και είπε ο λύκος...

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι’ αυτό.

Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό.
Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.
Φυσικά, την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, πού πήγαινε, από πού ερχόταν κλπ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά, που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.
Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ’ αυτά τα ρούχα. Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.
Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι, την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήλθε, με τα κόκκινα μαγουλά της, και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά.
Με είχαν προσβάλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλλίτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λέει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι’ αυτό το κορίτσι, που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο, αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ’ όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο, και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλλίτερα. Η επόμενη προσβολή στ’ αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλλίτερα.
Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω.
Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς, αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως, αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως, εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση

Ο λύκος

ΥΓ: η καμηλοπάρδαλη μου λέει ότι θα δώσει δημοσιότητα στο θέμα, θα με βγάλει λέει στο βλογ της. λέτε να γίνει κάτι?

το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου, υλικό εκπαίδευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα της φίλης και συνεργάτιδας Νίκης Ρουμπάνη

του φίλου Μοίζ...

Το Πασχαλινό Πνεύμα

Τόσα χρόνια περάσανε, εδώ είμαι και νοσταλγώ, από Πάσχα σε Πάσχα, στον επιτάφιο σε θυμάμαι, κεριά δεν ανάβω πια γιατί με θεώρησαν κάφιρ (πρώην πιστός και νυν πιστός χωρίς δόγμα), όποτε μου έμεινε το πινέλο και ο καμβάς. Όταν με παράτησαν όλοι, πάντα με στηρίξανε οι γονείς, το κόκκινο-μπλε και το κίτρινο, εκεί είναι στη γωνία και με αγωνία μου φιλιώσανε τα χέρια, μου γεμίζουν το κενό, κενό τόσο όσο και ο ωκεανός, οι τελετές μου άρεσαν από μικρό, γιατί μου θυμίζουν μια αγκαλιά τρυφερή με τη ψύχη και το σώμα. Ούτε καν επεμβαίνει το μυαλό, μακριά από τη λογική κάτι, κάτι βγαίνει από μονό του, οι Βουδιστές, οι Χριστιανοί, οι άθεοι και οι Μωαμεθανοί, τίποτα δεν είναι τυχαίο, αυτό είναι το πρόβλημα μου, η θεωρία του χάους!

Δεν ήμουνα πότε της ψυχής, ούτε της συναισθηματικής λογικής, όμως εχθές στον επιτάφιο παρακολουθούσα τόσο κόσμο. Κάποιοι ήρθανε υποχρεωτικά, άλλοι αναγκαστικά, κάποιοι πάλι από ρουτίνα! Προγραμματισμένοι δηλαδή!! Εκτός, από εκείνη τη γιαγιά, μόλις δύο κεφάλια μπρος μου, που έγερνε, παίρνοντας μια ημικυκλική μορφή, θα μπορούσα να πω ότι δεν έβλεπε πιο μακριά από τις ακτίνες το κεριού που τρεμόπαιζε στο δεξί της χέρι, ενώ στο αριστερό, όπως πάντα, έχει την υποστήριξη, το μπαστούνι που χρόνια την βοηθάει να περπατήσει.

Συναναστρεφόμουν εδώ και πολλά χρονιά, με διαφορές εθνικότητες σε διαφορά στέκια, δουλείες, σχέσεις, φίλιες, έμαθα πολλά. Έμαθε κι εκείνη. Το Πάσχα, κάθε Πάσχα είναι μια ανανέωση της διαμονής της μέσα μου, εκείνης όμως;

Η γιαγιά, μου έμαθε με ένα βλέμμα το μυστικό της επιβίωσης. Πόσα χρόνια να πέρασε μονάχη όπως κι εγώ;

Ουφ, η νοσταλγία, η διμοιρία των μπάτσων, το Πάσχα, η άδεια παραμονής , η ινσόμνια, η μοναξιά, ο αλκοολισμός, οι ψυχικές διαταραχές, το παρελθόν και το παρόν, το μέλλον μου είναι άγνωστο, οπότε ας μεταφράσουμε το παρελθόν με βάση το παρόν, αγωνίζομαι, τότε υπάρχω, το "δεν μπορώ" δεν υφίσταται στο λεξικό μου, παλεύω, αγωνίζομαι, συναγωνίζομαι, συμμετέχω, προσφέρω, αυτές είναι οι λέξεις που διαθέτουν τα δεδομένα μου.

Στην επιστροφή γυρνάω και μου λέω "μπορεί να είμαι αλλόθρησκος, να μη καταλαβαίνω, μα μέχρι Αυτός να αναστηθεί εγώ Σε περιμένω".

Το Πασχαλινό Πνεύμα

είναι ο τίτλος τον νεογέννητου μου πίνακα

ΜΟΙΖ ΣΑΛΜΑΝ

17/04/09

Πάσχα

Φρικιαστική βία κατά μίας γυναίκας: Μας αφορά όλες (και όλους) μέρος δεύτερο

πλάνα από τη χτεσινή συγκέντρωση και συνέντευξη της Σίσσυς Βωβού από το Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας

Φρικιαστική βία κατά μίας γυναίκας: Μας αφορά όλες (και όλους)

Σήμερα, Τετάρτη 15-4, έξω από τη Κεντρική πύλη του νοσοκομείου ΚΑΤ στην Κηφισιά, όπου νοσηλεύεται η γυναίκα που δέχτηκε επίθεση από τον εν διαστάσει σύζυγό της με αλυσοπρίονο με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό και των τεσσάρων άκρων της , διοργανώνεται συγκέντρωση διαμαρτυρίας και διανομή του παρακάτω κειμένου.

το προσυπογράφουμε και εμείς
παρακαλώ διαδώστε το


14-4-09 – Ερεσσού 12 - Αθήνα

Η γυναίκα από την Καλαμάτα είχε χέρια και πόδια την προηγούμενη βδομάδα, και σήμερα δεν έχει...... Το σώμα της το ίδιο δεν της ανήκει, είναι απίστευτο. Και το πόση δύναμη χρειάζεται για να χειριστείς ένα αλυσοπρίονο, πόσο μάλλον να κόψεις ΕΝΑ ΕΝΑ τα άκρα ενός ανθρώπου.. Δεν έγινε κατά λάθος, δεν έγινε χωρίς μίσος, και μια λογομαχία δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τόσο μίσος. Ο μισογυνισμός και η αντίληψη περί ιδιοκτησίας δε μπορεί παρά να είναι ο λόγος για να παρέμβει έτσι ένας άνθρωπος στο σώμα ενός άλλου. Και βέβαια, όπως γνωρίζουμε, ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ.

12-4-09 Νέο φρικτό κακούργημα εναντίον μιας διαζευγμένης γυναίκας, από τον πρώην σύζυγό της. Της απέκοψε τα τέσσερα άκρα, και τώρα οι γιατροί κάνουν μεγάλες προσπάθειες πρώτον να την κρατήσουν στη ζωή, και δεύτερον να εξασφαλίσουν την επιτυχή συγκόλληση των μελών της και τη φυσική αποκατάστασή της. Την ώρα που ευχόμαστε το καλύτερο για τη ζωή και την αρτιμέλεια της άγνωστης σε εμάς γυναίκας από την Καλαμάτα, θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας με την ανάδειξη του πολιτικού χαρακτήρα αυτού του εγκλήματος που όχι μόνο δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό κάποιου διαταραγμένου πρώην συζύγου, αλλά αποτελεί μια ακραία εκδοχή της βίας κατά των γυναικών από τους «συντρόφους» τους, νυν ή πρώην. Κάθε χρόνο, σε επίπεδο ΕΕ, όπως γνωρίζουμε και στην Ελλάδα, χιλιάδες γυναίκες δολοφονούνται ή γίνεται απόπειρά δολοφονίας εναντίον τους από τον σύζυγο/σύντροφό τους, νυν ή πρώην.... αυτό πρέπει να σταματήσει. Η βία αυτή εκπέμπεται από όλους τους πόρους της κοινωνίας, με βάση την πατριαρχική αντίληψη ότι η γυναίκα, ψυχή τε και σώματι, αποτελεί «ιδιοκτησία» του πατέρα ή συζύγου της, ενώ στην περίπτωση της πορνείας του μαστροπού ή του πελάτη της. Είναι αυτή η πλατιά διαδεδομένη και βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη που, όσο κι αν έχει εκσυγχρονιστεί, οδηγεί στις πράξεις ελέγχου του πνεύματος, της προσωπικότητας, του σώματος των γυναικών, που σε συνηθισμένες περιπτώσεις οδηγεί σε διάφορες μορφές βίας ή βιασμού, ενώ σε ακραίες οδηγεί στον ακρωτηριασμό ή στο θάνατο. Το πρόσφατο παράδειγμα της εγκληματικής επίθεσης εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα μπορεί να έχει αρκετές διαφορές, έχει όμως και μια βαθιά ομοιότητα στο γεγονός ότι πρέπει να παραμορφωθεί αυτό το πρόσωπο ή αυτό το σώμα που τόλμησε να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά του είτε στο δημόσιο χώρο (συνδικαλισμός) είτε στον ιδιωτικό χώρο (διαζύγιο). Κι εδώ θυμηθήκαμε τον 27χρονο Φρατζή που τεμάχισε, έβαλε σε σακκούλες και πέταξε στα σκουπίδια το σώμα της 18χρονης συζύγου του, πριν 20 χρόνια, ενώ ο συζυγοκτόνος των Σερρών, καθηγητής που μάθαινε τα παιδιά γράμματα, πριν από δύο χρόνια σκότωσε και εξαφάνισε τη σύζυγό του, και μάλιστα αρχικά καταδικάστηκε σε ελαφριά, για το μέγεθος του κακουργήματος, ποινή. Οι γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις απαιτούν:

* Διαπαιδαγώγηση από το σχολείο ακόμα για την ισότητα των δύο φύλων και το σεβασμό της προσωπικότητας των γυναικών.

* Απαγόρευση διαφημιστικών μηνυμάτων ή προγραμμάτων που αναπαράγουν τα σεξιστικά στερεότυπα και καλλιεργούν τη βία κατά των γυναικών.

* Αλλαγή του ισχύοντος νόμου 3500/06 για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, σε νόμο για τη βία λόγω φύλου, με φιλοσοφία την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των γυναικών.

* Υποδομές όπου θα προσφεύγουν οι γυναίκες που βιώνουν προβλήματα βίας στις σχέσεις τους, στην εργασία ή στην πορνεία για συμβουλές, νομική, ψυχολογική και οικονομική στήριξη σε περίπτωση βίας και διαζυγίου. Δημιουργία οικογενειακών δικαστηρίων.

* Επαναφορά του μοναδικού επωνύμου για τη γυναίκα, το οποίο καταργήθηκε με νομοθετική ρύθμιση το 2008.

* Πλήρη ιατρική φροντίδα, συνταξιοδότηση σε περίπτωση αναπηρίας, οικονομική στήριξη με ευθύνη της πολιτείας, για την γυναίκα και χορήγηση υπηκοότητας, αν το επιθυμεί, μαζί με τη στήριξη των ανήλικων παιδιών της. Διευκόλυνση της εισόδου και παραμονής των γονιών της στην Ελλάδα για όσο χρειαστεί.

* Τιμωρία του δράστη και του κάθε δράστη.

Η βία κατά των γυναικών ασκείται στον ιδιωτικό χώρο, στην εργασία, στο δρόμο, την ημέρα ή τη νύχτα, σε όλες τις ηλικίες, είναι γενικευμένη και δεν αποτελεί προσωπικό ζήτημα, αλλά καθαρά πολιτικό και κοινωνικό. Πολλές γυναίκες ζουν σε μία εμπόλεμη κατάσταση που βιώνουν ακρωτηριασμούς, βιασμούς, συστηματική άσκηση σωματικής βίας, εξευτελισμούς και δολοφονίες. Αυτός ο πόλεμος κατά των γυναικών πρέπει να σταματήσει. Απαιτείται κινητοποίηση αλληλεγγύης εκ μέρους του γυναικείου κινήματος όσο και κάθε γενικότερου κινήματος που θέλει να θεωρείται προοδευτικό.

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ:

Δίκτυο Γυναικών Πάτρας

Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης

Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (Ελληνικό Δίκτυο)

Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας

Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας

Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ

μια ταινία και ο αριθμός 5.500...

η γαλλική ταινία με τίτλο “welcome” (2008) του Φιλίπ Λιορέ, αφηγείται τις περιπέτειες ενός καθηγητή κολύμβησης και ενός μικρού Κούρδου πρόσφυγα. η ταινία σημειώνει μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία και θίγει το φλέγον θέμα των παράλογων διώξεων ανθρώπων που προσφέρουν βοήθεια σε «παράνομους ανθρώπους» στη Γαλλία. (σημείωση: το blog αυτό και οι συντάκτες του αρνούνται τη χρήση του όρου λαθρομετανάστης και παράνομος μετανάστης. υιοθετούν αντίθετα τον όρο άνθρωπος). ίσως η ταινία να μη δίνει λύση στο πρόβλημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, ακουμπάει όμως με ευαισθησία και ψυχραιμία στο τόσο σύνθετο ζήτημα. και δίνει σάρκα και οστά σε όλους αυτούς τους «αόρατους ανθρώπους» που περνάνε φευγαλέα μπροστά μας μέσα από τα δελτία ειδήσεων.

η ταινία έφερε πολύ δυναμικά στο προσκήνιο στη Γαλλία το θέμα. αποτέλεσμα: 5.500 άνθρωποι συγκεντρωμένοι μπροστά στα δικαστικά μέγαρα διαφόρων γαλλικών πόλεων. 5.500 σε κάθε πόλη, αρκετές δεκάδες χιλιάδες στο σύνολο της Γαλλίας που προσφέρονται εθελοντικά να... φυλακισθούν. Η αιτία είναι ότι «ομολογούν» ότι διέπραξαν το έγκλημα της παροχής βοήθειας σε μετανάστες, διαδηλώνοντας κατά της ποινικοποίησης της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων.

γιατί, όμως, 5.500; ο αριθμός αυτός επελέγη ως απάντηση σε μία τροποποίηση του εν λόγω κώδικα, η οποία έθεσε ως «στόχο» για το 2010 την προσαγωγή 5.500 ατόμων για το ποινικό αδίκημα της παροχής οποιασδήποτε μορφής βοήθειας σε παράνομους μετανάστες. «αφού ο στόχος τους είναι οι 5.500 άνθρωποι, παρουσιαζόμαστε μόνοι μας. είμαστε 5.500, σε κάθε γαλλική πόλη, και ομολογούμε πως δε θα αρνηθούμε ποτέ βοήθεια σε συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε ανάγκη. εκτός από «παράνομοι μετανάστες», πάνω από όλα είναι άνθρωποι, που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση», δηλώνουν τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων που συμμετέχουν στη διαμαρτυρία.

σύμφωνα με τις δηλώσεις του Υπουργού Μετανάστευσης, Ερίκ Μπεσόν, «η καλόπιστη παροχή βοήθειας σε μετανάστες δεν αποτελεί λόγο σύλληψης. η αλληλεγγύη προς το συνάνθρωπο δεν αποτελεί έγκλημα στη Γαλλία.» διαβεβαίωσε ότι εδώ και 65 χρόνια που ισχύει το εν λόγω άρθρο, δεν έχει φυλακισθεί ποτέ κανείς για παροχή τροφής ή ρούχων δωρεάν, για καλόπιστη βοήθεια προς ανθρώπους που έχουν ανάγκη. «αυτοί που φυλακίσθηκαν είχαν λάβει χρήματα, είχαν διευκολύνει τους μετανάστες, στην ουσία κερδοσκοπώντας σε βάρος τους», προσέθεσε, υπερασπιζόμενος τη νομιμότητα των κυβερνητικών επιδιώξεων.

το ίδιο ισχύει και για τη κα Μονίκ Πουγ, νοικοκυρά από μια μικρή πόλη κοντά στο Καλέ, η οποία συνελήφθη και οδηγήθηκε στο τμήμα, όπου κρατήθηκε για πολλές ώρες, όταν αστυνομικοί τη συνέλαβαν στο σπίτι της με την κατηγορία υπόθαλψης λαθρο-ανθρώπων επειδή φόρτιζε τα κινητά τους?

ή μήπως ο 72χρονος Αντρέ Μπαρτελεμί, ο οποίος παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη γιατί σε πτήση από το Παρίσι στην Μπραζαβίλ διαμαρτυρήθηκε για τον τρόπο με τον οποίο φέρονταν αστυνομικοί σε δύο λαθροανθρώπους τους οποίους οδηγούσαν πίσω στο Κονγκό έλαβε επίσης χρήματα? ο κ. Μπαρτελεμί, μέλος της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τόλμησε να φωνάξει, σύμφωνα με την Αστυνομία, «είναι απαράδεκτο, είναι ντροπή» και «δεν σέβεστε τα ανθρώπινα δικαιώματα», ενώ στη συνέχεια κάλεσε τους υπόλοιπους επιβάτες να αντιδράσουν.

5.500 πολίτες της Γαλλίας λοιπόν, εθελοντές στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη, εθελοντές να περιθάλψουν ανθρώπους που φεύγουν κυνηγημένοι από πολέμους, ανθρώπους που καίνε τα δάκτυλά τους με πυρακτωμένο σίδερο για να μην μπορούν οι αρχές να διαπιστώσουν από ποια ευρωπαϊκή χώρα εισήλθαν, ώστε να μην μπορούν να τους γυρίσουν πίσω.

πηγές: enet.gr, άρθρο της Βίκης Τσιώρου tvxs.gr, άρθρο της Έλλης Ισμαηλίδου

τρία λεωφορεία...

ουσ ουδ λεωφορείο [leofo'rio] μέσο συγκοινωνίας< αρχαία ελληνική λεώς (: λαός) και φορείο (< φέρω)

το μέσο λοιπόν που φέρει το λαό…

δείτε τις πολλαπλές χρήσεις αυτού του απλού και ταπεινού μέσου…

λεωφορείο νο. 1: οι ντόπιοι το αποκάλεσαν «λεωφορείο της χαράς». γράφτηκε για αυτό ότι έφερε κοντά τον Καζαντζάκη με τον Tennessee Williams. είναι το «λεωφορείο ο πόθος» της Κρήτης. με το οποίο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, σύγχρονες μαντάμ Ορτάνς γυρίζουν ανά την κρητική ύπαιθρο και προσφέρουν, εντός του, και όχι μόνο, τις ερωτικές υπηρεσίες τους στους κατοίκους. όλα τα σχετικά δημοσιεύματα (φυσικά) ήταν διανθισμένα από παρόμοια πρωτότυπα (!) κλισέ και φωτογραφίες από λαχταριστά γυναικεία οπίσθια. τουλάχιστον σε ένα τοπικό blog γράφτηκε το εξής:

"oυσιαστικά πρόκειται για πλήρη εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αλλά και απαξίωση της γυναικείας υπόστασης καθώς οι γυναίκες που στοιβάζονται μέσα στην κλούβα για να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε πελάτες ανά την ενδοχώρα αντιμετωπίζονται περίπου σαν ζώα."

λεωφορείο νο. 2: αν το προηγούμενο είναι το «λεωφορείο της χαράς» (ή μήπως της ντροπής?) τούτο εδώ είναι της σύγκρουσης. είναι η έμπνευση των τοπικών αρχών μιας μικρής ιταλικής πόλης για τη μεταφορά των μεταναστών και προσφύγων που ζουν στην περιοχή τους. το λεωφορείο νο. 24 εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο «αλλόφυλους» και μάλιστα δωρεάν, ενώ οι «γηγενείς» χρησιμοποιούν άλλο όχημα. το μέτρο αυτό βρίσκει σύμφωνους και τους ίδιους τους πρόσφυγες-μετανάστες.

"δεν είμαστε ρατσιστές" λέει ένας επιβάτης του "γηγενούς οχήματος" σε δημοσίευμα της repubblica.

"θέλουμε μόνο ΕΝΑ λεωφορείο για εμάς και ΕΝΑ ΑΛΛΟ για αυτούς. για να μετακινούμαστε όλοι πιο άνετα..."

λεωφορείο νο. 3: όχι που θα μας έλειπε το «λεωφορείο της φρίκης». στην Κίνα οι αρχές έχουν μετατρέψει παλιά λεωφορεία σε θαλάμους εκτέλεσης της θανατικής ποινής. είναι ένα πιλοτικό πρόγραμμα εκτελέσεων (από το 2004), το οποίο βρίσκουν πιο πρακτικό και φτηνό…

δεν είμαστε ρατσιστές, σου λέει ο άνθρωπος. αυτοί είναι μαύροι...

το πρόσωπο της βίας είναι ένα...

ορίστε όμως τα δυο προφίλ του ίδιου προσώπου...
δυο βίντεο, δυο ιστορίες γυναικών.
η ανεξάρτητη, δυτική Keira Knightley σε ένα μικρό φιλμ καμπάνιας ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία.
και η δεκαεπτάχρονη, καλυμένη από τη μπούργκα ανώνυμη Πακιστανή που δέχεται δημόσιο μαστίγωμα από μέλη της κοινότητάς της, ως ύποπτη σύναψης εξωσυζυγικής σχέσης...

Σκέψεις περί Giraffe…

του ιδρυτικού μέλους της Giraffe Μάριου Κατσουρού

Άνθρωποι και δικαιώματα.
Είναι μόνο δύο λέξεις τόσο απλές και οικίες σε όλους εμάς που αν τις τοποθετήσουμε τη μία δίπλα στην άλλη θα δημιουργηθεί μία ακόμη πιο γνώριμη φράση, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο άκουσμα αυτής της φράσης μας γεννιέται ένα σύμπλεγμα από λέξεις, σκέψεις και εικόνες που είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν και να τοποθετηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μας δώσουν έναν ολοκληρωμένο ορισμό της φράσης αυτής.
Ακούγοντας ή διαβάζοντας τη φράση ανθρώπινα δικαιώματα, λίγο πολύ μέσα μας, εσωτερικά γνωρίζουμε τι σημαίνει και σε τι αναφέρεται αλλά διστάζουμε ή δεν μπορούμε να δώσουμε έναν ισάξιο ορισμό με αυτό που νιώθουμε. Φαίνεται ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα εννοιολογικά είναι κάτι το τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να οριστεί και επομένως να περιοριστεί. Μπορεί όμως να κατανοηθεί από όλους και αυτό είναι το πιο σπουδαίο.
Θα ήταν ιδανικό όλοι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου να είχαμε έμφυτη τη γνώση και τη σημαντικότητα των δικαιωμάτων μας. Επίσης θα ήταν ιδανικό να υπήρχε το Εμβόλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ναι καλά διαβάσατε (ξέρετε πόσοι το έχουν ανάγκη). Ένα εμβόλιο που θα χορηγούνταν δωρεάν σε όλο το πλανήτη και δεν θα χρειαζόταν να είσαι ειδήμονας π.χ. γιατρός ή νοσηλευτής/ρια για να το χορηγήσεις αλλά ο καθένας από εμάς θα μπορούσε. Φυσικά για όσους φοβούνται τις ενέσεις το θαυματουργό αυτό φάρμακο θα παρασκευαζόταν και σε μορφή αναβράζοντος χαπιού (Πόσο πιο ανώδυνο να το κάνω?). Τελικά εμείς οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να αναζητάμε και να θέλουμε τις εύκολες λύσεις χωρίς κόπο και δουλειά.
Ας επανέλθω όμως στην πραγματικότητα που σίγουρα είναι διαφορετική. Μπορεί να μην υπάρχει το εμβόλιο που προανέφερα αλλά υπάρχει η δύναμη της εκπαίδευσης και της μάθησης. Η έννοια και το περιεχόμενο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διδάσκονται και μαθαίνονται. Γι΄αυτό ακριβώς το λόγο η ομάδα της Giraffe for Human Rights, Ρeace and Εducation υπάρχει.
Βασικό μας μέλημα είναι η εκπαίδευση σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για την ομάδα της Giraffe δύο έννοιες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, η ομάδα και το βίωμα. Όλες οι εκπαιδεύσεις μας γίνονται σε βιωματικές ομάδες. Μέσα στις βιωματικές ομάδες δημιουργείται μία ασφαλή ατμόσφαιρα. Επιδιώκεται η άμεση οικειότητα των μελών της ομάδας, ξετυλίγονται συναισθήματα, ανταλλάσσονται εμπειρίες, ιδέες και χαμόγελα. Τα μέλη της ομάδας πολύ γρήγορα διαπιστώνουν ότι δεν είναι μόνοι αλλά έχουν κοινές ανησυχίες, προβληματισμούς, στόχους και δράσεις. Οι ομάδες μας δίνουν τον χρόνο και το χώρο που χρειάζεται ο καθένας ξεχωριστά. Η πίεση μειώνεται. Στις βιωματικές μας ομάδες κυριαρχεί ο σεβασμός, η αποδοχή, η αρμονία και η διαφορετικότητα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι είναι δικαίωμα του καθενός εάν θα θελήσει να συμμετέχει σε τέτοιου είδους ομάδες. Είναι δικαίωμα του καθενός να αμφισβητήσει το οτιδήποτε. Είναι δικαίωμα του καθενός να είναι καχύποπτος. Δεν είναι δικαίωμα του καθενός να αδιαφορεί ή να αγνοεί τα δικαιώματά του.

ο Noam Chomsky για την παγκοσμιοποίηση

η "καλή" και η "κακή" οπτική της παγκοσμιοποίησης και το παράδειγμα της στρατιωτικοποίησης των συνόρων ΗΠΑ - Μεξικού

Η "σεξουαλική γενοκτονία" του Ιράκ

Στις 30/3 η ισπανική εφημερίδα EL MUNDO δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της ένα άρθρο της ανταποκρίτριας της στη Βηρυτό για τα “τάγματα θανάτου” που εκτελούν ομοφυλόφιλους και διαφυλικούς στο Ιράκ. Το άρθρο εμφανίζεται ως απογευματινή ανάρτηση στο ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ στα ισπανικά και το ίδιο κιόλας βράδυ η Stassa (Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΡΑΜΕΝΗ ΝΗΣΟ) στέλνει τη μετάφρασή του στα ελληνικά με την παράκληση να ξαναδημοσιευθεί έτσι ώστε να το διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αναγνώστες (...)"
για το λόγο αυτό το αναδημοσιεύουμε εδώ στη giraffe

της Mónica G. Blackish (elmundo.es, Βηρυτός 30/03/2009)

Ο Αχμέντ ήταν 14 χρονών όταν εκτελέστηκε από την Ιρακινή αστυνομία στην Ντόρα, μια σουνιτική συνοικία της Βαγδάτης. Συνέβη το Μάιο του 2006, όταν τέσσερις αστυνομικοί ήρθαν στο φτωχικό του σπίτι, τον κατηγόρησαν οτι "διαφθείρει" και "σκανδαλίζει" την κοινότητά του και τον πυροβόλησαν δύο φορές στο κεφάλι. Το έγκλημά του ήταν οτι προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε άντρες επί πληρωμή. "Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο Αχμέντ ήταν γκέι ή όχι", λέει ο Αλί Χίλι, υπεύθυνος για την Iraqi LGBT, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που έχουν σχηματίσει 30 Ιρακινοί εξόριστοι στο Ηνωμένο Βασίλειο. "Προσέφερε σεξουαλικές υπηρεσίες σε άντρες με αντάλλαγμα μικροποσά και γεύματα. Το έκανε για να βοηθήσει την οικογένειά του. Μερικές φορές είναι τόσο απελπισμένοι που κάνουνε σεξ με αντάλλαγμα πατάτες ή ψωμί."Όπως ο Αχμέντ, 480 ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, αμφιφυλόφιλοι και διαφυλικοί Ιρακινοί έχουν δολοφονηθεί - συχνά από την Αστυνομία - από την αρχή της εισβολής, σε αυτό που η ΜΚΟ περιγράφει ως "μία από τις πιο οργανωμένες και συστηματικές εκστρατείες γενοκτονίας σεξουαλικών μειονοτήτων στην Ιστορία". Πρόκειται για μία από τις λιγότερο γνωστές πλευρές της Ιρακινής τραγωδίας, παρά τις καταγγελίες όπως η αναφορά του ΟΗΕ, το 2006, για το πώς "Ισλαμικές οργανώσεις και πολιτοφυλακές, γνωστές για την ιδιαίτερη εχθρότητά τους προς τους γκέι, οργανώνουν συχνές και δημόσιες εκστρατείες βίας εναντίον τους.

Θανατική ποινή

Νομικά, η κατάσταση δεν είναι και πολύ καλύτερη, δεδομένου ότι το "απελευθερωμένο" Ιράκ είναι μια από τις εννιά χώρες του κόσμου όπου ισχύει η θανατική ποινή για τους ομοφυλόφιλους. Η ΜΚΟ καταδικάζει με σημερινή ανακοίνωσή της το γεγονός οτι 128 κρατούμενοι, ανάμεσά τους πολλοί "καταδικασμένοι για το 'έγκλημα' της ομοφυλοφιλίας", θα αρχίσουν να εκτελούνται σε ομάδες των 20 από αυτή τη βδομάδα. Εξ' ού και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι εξτρεμιστές, παρ' ό,τι πριν την εισβολή [το Ιράκ] ήταν μια από τις πιο ανεκτικές χώρες στην περιοχή. Οι διώξεις για λόγους σεξουαλικότητας περιλαμβάνουν κράτηση σε απομόνωση, βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και εξευτελισμούς, συχνά μαγνητοσκοπημένους υπό τα γέλια των βασανιστών. Εκατοντάδες άτομα έχουν πέσει θύματα αυτών των πρακτικών, που ενθαρρύνει ο κλήρος από το 2004 όταν, μετά την κατοχή, τα κύρια σιιτικά κόμματα ενίσχυσαν τις οπλισμένες ομάδες τους και ενεπλάκησαν σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο κατά τη διάρκεια του οποίου όποιος παρουσίαζε "τάσεις" που δεν θεωρούνται αρκετά ευσεβείς -όπως το να πίνει αλκοόλ, να ακούει ποπ μουσική ή να χορεύει, να φοράει τζην ή στην περίπτωση των γυναικών να μη φοράει μαντήλα- έπεφτε θύμα ανεξάρτητα από τη θρησκεία του. Η κατάσταση αυτή δημιούργησε μια επείγουσα ανάγκη που οδήγησε στην σύσταση της ΜΚΟ, όπως εξηγεί ο Χιλι στο elmundo.es, με βασική επιδίωξη την "ασφάλεια και την παροχή καταφύγιου και γευμάτων στα λοαδ άτομα που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία και τις απειλές του θανάτου". Η δουλειά της οργάνωσης στο Ιράκ, όπου τα μέλη εργάζονται χωρίς επίσημη υποστήριξη -πολλά έχουνε δολοφονηθεί- συνίσταται στηνκαταγγελία των διώξεων των μελών της λοαδ κοινότητας αλλά και τη δημιουργία "ασφαλών ξενώνων" όπου οι διωκόμενοι επιβιώνουν σε μικρές ομάδες, κρυμμένοι από τα βλέμματα του κόσμου. Τραγική Κατάσταση. Η Iraqi LGBT φροντίζει συνολικά 40 άτομα -με τη χρηματοδότηση της Ολλανδικής ΜΚΟ Hivos- αν και ο Χίλι λέει οτι τα νούμερα θα ήταν πολύ μεγαλύτερα αν υπήρχαν τα μέσα, γι' αυτό και προσπαθεί να συλλέξει χρήματα μέσω της ιστοσελίδας του. "Εκτός Ιράκ, σκοπός μας είναι να στεγάσουμε σε γειτονικές χώρες τα λοαδ άτομα που έχουμε καταφέρει να διασώσουμε σ' αυτά τα καταφύγια και να τα καταγράψουμε για λογαριασμό του ΟΗΕ", συνεχίζει αυτός ο Ιρακινός που άφησε τη χώρα του πριν από εννιά χρόνια. Η οργάνωση προσπαθεί να διευκολύνει την παροχή ασύλου σε όσους πλήττει η βία από το Ηνωμένο Βασίλειο όπου και βρίσκεται η βάση της. Δεν είναι η μόνη ΜΚΟ που ασχολείται με αυτό το θέμα, ταμπού για το σύγχρονο Ιράκ, όπου η δημοκρατία συγχέεται με τη θεοκρατία Ιρανικού στυλ. Η Οργάνωση Ουράνιο Τόξο για τη Ζωή αγωνίζεται στην Βαγδάτη, όπου μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2007 κατέγραψε 30 εκτελέσεις ομοφυλόφιλων. "Τα πτώματα βρέθηκαν βασανισμένα, ακρωτηριασμένα και συχνά με σημάδια βιασμού", ανέφερε στο πρακτορείο IRIN Mustafa Salim ο επικεφαλής της οργάνωσης."Η κατάσταση για τα λοαδ άτομα και τις σεξουαλικές μειονότητες στο Ιράκ είναι τραγική. Έχουμε λάβει αναφορές για 487 άτομα που δολοφονήθηκαν για λόγους σεξουλικότητας από το 2004" εξηγεί ο Χιλι, κάποτε DJ στην Βαγδάτη. "Η εκστρατεία εκκαθάρισης του Ιράκ από τις σεξουαλικές μειονοτήτες πρέπει να σταματήσει και θρησκευτικές προσωπικότητες όπως ο Μουκτάντα Αλ Σαντρ και ο Αλή Αλ Σιστανί (σιίτες ηγέτες) πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη για την υπόθαλψη του μίσους και την υποκίνηση των πιστών τους σε δολοφονίες ομοφυλόφιλων, λεσβιών και διαφυλικών". Ο Χιλι αναφέρει ένα φετβά -Ισλαμική οδηγία προς τους πιστούς- που πυροδότησε τα εγκλήματα. Τον Οκτώβριο του 2005, ο μέγας αγιατολάχ Αλί Αλ Σιστανί, υπέρτατος θρησκευτικός άρχοντας των σιιτών στο Ιράκ, τοποθετήθηκε σχετικά με την ομοφυλοφιλία. "Ποια πρέπει να είναι η γνώμη μας για τον σοδομισμό και τον λεσβιασμό;" αναρωτήθηκε ρητορικά. "Οτι είναι απαγορευμένα. Γι' αυτό, τιμωρήστε τους. Λοιπόν, σκοτώστε τους. Όσοι εμπλέκονται πρέπει να δολοφονηθούν με τον χειρότερο, τον αυστηρότερο δυνατό τρόπο". Τα λόγια του, δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα του, έστρεψαν τους εξτρεμιστές στο Ιράκ εναντίον των ομοφυλοφίλων σε μια από τις πιο ευαίσθητες στιγμές της Ιστορίας του Ιράκ, όταν ο αγώνας ενάντια στην κατοχή, τα εγκλήματα και ο εμφύλιος πόλεμος επέτρεπαν κάθε πράξη βίας να παραμένει ατιμώρητη. Οι Ταξιαρχίες Μμπαντρ, η ένοπλη πτέρυγα του Ανώτατου Συμβούλιου της Ισλαμικής Επανάστασης (ενός από τα κυριότερα σιιτικά κόμματα) έθεσαν την οδηγία σε εφαρμογή και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον των ομοφυλόφιλων στο Ιράκ, πράγμα πρωτόγνωρο για την πλειοψηφία των Αραβικών χωρών. Η απόσυρση του φετβά ένα χρόνο αργότερα δεν άλλαξε τίποτα. Το 2007, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ειδοποιήθηκε για την "ύπαρξη θρησκευτικών δικαστηρίων, υπό την εποπτεία κληρικών, όπου οι θεωρούμενοι ως ομοφυλόφιλοι "δικάζονται", "καταδικάζονται" σε θάνατο και εκτελούνται". "Συνολικά τρείς φετβάδες έχουν εκδοθεί από κληρικούς που δίνουν την άδεια στους 'καλούς Μουσουλμάνους' να κυνηγήσουν και να δολοφονήσουν ομοφυλόφιλους", συνεχίζει η αναφορά. Από τότε οι διώξεις επιβλέπονται από τις Ταξιαρχίες Μπαντρ που έχουν υπό τον έλεγχό τους το Υπουργείο Εσωτερικών και, ως αποτέλεσμα, την αστυνομία, γι' αυτό το λόγο και οι δολοφόνοι φοράνε τη στολή του Στρατού του Μαχντί, της πολιτοφυλακής του Μουκτάντα Αλ Σαντρ. Άλλα μέλη της Iraqi LGBT διηγούνται πώς, στα μέσα της δεκαετίας του 80 και τις αρχές αυτής του 90, η νυχτερινή ζωή των ομοφυλόφιλων στην Βαγδάτη ήταν μοναδική στη Μέση Ανατολή. Τόσο που τραβούσε γκέι από το Κουβέιτ ή τη Σαουδική Αραβία στις όχθες του Τίγρη, στην λεωφόρο Αμπού Νοουάς -ενός από τους μεγάλους Άραβες ποιητές, ανοιχτά ομοφυλόφιλου- όπου συναντιόνταν, συχνά μακιγιαρισμένοι, στα μπαρ και τα ξενοδοχεία όπως το Σέρατον της Παλαιστίνης. "Μέχρι το 1991, είχαμε σεξουαλική ελευθερία. Ήταν μια επαναστατική εποχή", συνεχίζει ο Χίλι.Αυτές τις μέρες, κανένας Ιρακινός ομοφυλόφιλος δε θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει κραγιόν. Κάτι τέτοιο θα τον καταδίκαζε σε μια αβέβαιη μοίρα. Ο Καμάλ ήταν 16 χρονών όταν, το 2005, τον σταμάτησε μια ομάδα ένοπλων. Στην προσπάθειά του να τους ξεφύγει, φάνηκε ότι το στήθος του ήταν ξυρισμένο, πράγμα που μαρτυρούσε τη σεξουαλική του κατεύθυνση. Για 15 μέρες βιαζόταν συνεχώς από τους απαγωγείς του, μέχρι που η οικογένεια δέχτηκε να πληρώσει περισσότερα από 1000 ευρώ σε λύτρα. Ποτέ δεν παραδέχτηκε μπροστά τους ότι είχε κακοποιηθεί. Ο Αλί Χίλι, ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί για να προστατέψει την οικογένειά του, ζητάει την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας όπου τα θεμελιώδη δικαιώματα να γίνονται σεβαστά. "Ζούσα στην Βαγδάτη ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος, με την αποδοχή και το σεβασμό των φίλων και των συναδέλφων μου, και επιθυμώ να το ξανακάνω."

αντιρρησίας και με τη βούλα!

Δελτίο τύπου για την προχθεσινή δίκη του Λάζαρου Πετρομελίδη

2009-04-02
Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης

Προχθές (31/03) το αναθεωρητικό στρατοδικείο του Ρουφ δίκασε για 16η φορά τον αντιρρησία συνείδησης Λάζαρο Πετρομελίδη. Τον καταδίκασε σε 18 μήνες φυλάκισης για ανυποταξία κατά συρροή. Η εκτέλεση της ποινής ανεστάλη μέχρι την πραγματοποίηση της δίκης του επόμενου βαθμού. Είναι μονότονο να πούμε για άλλη μια φορά πόσο άδικη και εκδικητική είναι αυτή η απόφαση, πόσο παράλογο είναι να δικάζεται κανείς για τις φιλειρηνικές του πεποιθήσεις, πόσο απροκάλυπτα αγνοήθηκαν από το στρατοδικείο οι συστάσεις και οι αποφάσεις των διεθνών οργανισμών και δικαστηρίων για την αντιμετώπιση των αντιρρησιών από το ελληνικό κράτος. Ας σταθούμε σε ένα παράπλευρο γεγονός, γεγονός καθόλου τυχαίο που δίνει τον τόνο της σημερινής κατάστασης του ελληνικού στρατού.

Από νωρίς το πρωί ως αργά το απόγευμα, οι στρατοδίκες δίκαζαν υποθέσεις ανυποταξίας νέων που δεν μπήκαν καν στον κόπο να παρουσιαστούν στη δίκη. Αν πίσω από το γεγονός αυτό δε δούμε πως ο θεσμός του στρατού έχει αποσυντεθεί ολοκληρωτικά, κινδυνεύουμε να αγνοήσουμε το πιο σπουδαίο. Ένας στους τέσσερις νέους δεν παρουσιάζεται για να υπηρετήσει τη θητεία του, λέει το Υπουργείο. Στην πραγματικότητα είναι περισσότεροι από ένας στους τέσσερις αυτοί που δεν παρουσιάζονται ή που αποφεύγουν τη στράτευση με διάφορα μέσα. Η καταναγκαστική στρατιωτική θητεία είναι μια φάρσα. Το μόνο που εξυπηρετεί είναι να κάνουν μερικά ρουσφέτια παπάδες, στρατιωτικοί και βουλευτές. Ο ίδιος ο ελληνικός στρατός αποτελεί απλά έναν παρασιτικό οργανισμό που διαιωνίζει την ύπαρξή του με βάση μια απαράδεκτη και παρωχημένη προπαγάνδα και την κατασκευή φανταστικών εχθρών. Είναι καιρός ο θεσμός του στρατού να σταματήσει να αφαιμάζει την ελληνική κοινωνία και είναι καιρός η καταναγκαστική στρατιωτική θητεία να καταργηθεί και εδώ, όπως έχει συμβεί σε όλη την Ευρώπη. Μέχρι τότε, αμήχανοι υπουργοί και στρατοδίκες θα προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, θα αρνούνται να αντικρίσουν το τέλος που πλησιάζει και θα καταδικάζουν -από ένα περίεργο ένστικτο αυτοσυντήρησης- όλο και πιο αυστηρά τους αντιρρησίες.

πηγή: Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης

...κρίμα έχω να προσθέσω που δεν αποφάσισες Λάζαρε καριέρα τραγουδιστή ή celebrity τέλος πάντων. την απαλλαγή θα την είχες σίγουρη!

ο Θόδωρας...

(κλικ στην εικόνα για να δείτε ολόκληρη τη μήνυσή του)

Ο Θοδωρής Τενέζος απαντά στη λάσπη που δέχεται τις τελευταίες ημέρες με την ακόλουθη επιστολή και ατράνταχτα στοιχεία και παρακαλεί όποιον θέλει να τα αναδημοσιεύσει:

"Βλέποντας την αναλγησία και την ένοχη δήθεν αδιαφορία του πολιτικού κόσμου και των μηχανισμών ελέγχου και δικαιοσύνης, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μόνον για ιδιοτελή συγκάλυψη της ύπουλης επίθεσης λάσπης που εκτοξεύεται εναντίον μου, προστατεύοντας τα μεγάλα συμφέροντα, ΕΠΩΝΥΜΑ σας στέλνω:
-Μηνυτήρια αναφορά ενώπιον του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών κατά του Σπυρίδωνος Ζησιμόπουλου του Κων/νου, προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού, για τα αδικήματα:
α) κατάχρηση εξουσίας (άρθρο 239 Π.Κ.)
β) παράβαση καθήκοντος (άρθρο 259 Π.Κ.)
γ) παρασιώπηση εγκλημάτων (άρθρο 232 Π.Κ.)
-Συμπληρωματικό υπόμνημα της IRON TENCO Α.Ε. επί της ως άνω μηνύσεως κατά του Σ. Ζησιμόπουλου του Κων/νου, προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού, Ενώπιον του κ. Πταισματοδίκου Αθηνών (19ο Τμήμα).
-Διάταξη του Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών Ιω. Π. Διώτη, για άσκηση ποινικής δίωξης κατά του Σπυρίδωνος Ζησιμόπουλου του Κων/νου, προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού για παράβαση καθήκοντος (άρθρο 259 Π.Κ.), της 2/7/2008.
Σας παρακαλώ για την αναδημοσίευση των στοιχείων.
Τενέζος Θεόδωρος
Email: tenezos@hotmail.com
Τηλ: 6982009287

πηγή: βασιλιάς της μοναξιάς
πηγή φωτογραφίας: hakis

καταγγελίες ισραηλινών στρατιωτών

(κλικ στην εικόνα για να δεις το αγγλικό κείμενο)

Δελτίο τύπου Διεθνούς Αμνηστίας

1η Απριλίου 2009

Ο ισραηλινός στρατός αποκρούει ως "φήμες" τις μαρτυρίες των στρατιωτών που υπηρέτησαν στη Γάζα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης στρατιωτικής επίθεσης των 22 ημερών, οι οποίοι έκαναν ανατριχιαστικές καταγγελίες για τη συμπεριφορά κάποιων από τα στρατεύματα.
Οι στρατιώτες - μιλώντας σε ένα συνέδριο αποφοίτων στρατιωτικού κολεγίου στις 13 Φεβρουαρίου - περιέγραψαν τους χαλαρούς κανόνες στρατιωτικής εμπλοκής, που, όπως φαίνεται επέτρεψαν στα στρατεύματα να ανοίξουν πυρ σε άοπλους οι οποίοι δεν αποτελούσαν καμία απειλή για τη ζωή τους, και γενικά μια ατμόσφαιρα ατιμωρησίας, όπου η απαξίωση για θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου πολύ συχνά ήταν ανεκτή ή και ενθαρρυνόταν.

"Να τι είναι ας πούμε μαγκιά στη Γάζα... Βλέπεις ένα τύπο σε έναν δρόμο, να περπατάει. Δεν είναι απαραίτητο να έχει στην κατοχή του όπλα, δε χρειάζεται να εξακριβώσεις αν έχει κάτι, μπορείς απλά να τον πυροβολήσεις" δήλωσε ένας στρατιώτης.
Η υποτιθέμενη "διεξαγωγή ανακρίσεων" του στρατού ήταν ασυνήθιστα γρήγορη - σε απόλυτη αντίθεση με την αργόσυρτη αντιμετώπιση τόσων άλλων υποθέσεων που εκκρεμούν για χρόνια - και τα συμπεράσματά της, όπως ήταν αναμενόμενο, απολύτως αρνητικά ακόμη και για την πιο μικρή πιθανότητα κατάχρησης εξουσίας ή παραβίασης των νόμων του διεθνούς δικαίου από μέρος των στρατευμάτων. Εντούτοις, αυτό που περιέγραψαν οι ισραηλινοί στρατιώτες ακούγεται απολύτως οικείο στους εκπροσώπους της Διεθνούς Αμνηστίας που έφθασαν στη Γάζα κατά τη λήξη των συγκρούσεων και πέρασαν τρεις εβδομάδες ερευνώντας μεμονωμένα κάθε περίπτωση απρόκλητης επίθεσης σε ανυπεράσπιστους πολίτες, πολλοί από τους οποίους ήταν παιδιά. Από τις πληροφορίες προκύπτει το ερώτημα γιατί οι στρατιώτες έριξαν δύο βλήματα από τανκ μέσα στην κρεβατοκάμαρα των κοριτσιών του Δρα Abu Al- `Eish's το απόγευμα της 16ης Ιανουαρίου, σκοτώνοντας τρεις από τις κόρες του και μια από τις ανιψιές του και τραυματίζοντας μια τέταρτη κόρη και μια ακόμα ανιψιά. Δεν υπήρχε κανένας μαχητής μέσα στο σπίτι, μόνο πολίτες οι περισσότεροι από τους οποίους παιδιά.
Η ισραηλινή τηλεόραση ανακοίνωσε τη δήλωση ενός διοικητή των χερσαίων στρατευμάτων πριν την εισβολή στη Γάζα σχετικά με τους νέους κανόνες εμπλοκής: "Θέλω επιθετικότητα - εάν υπάρχει κάποιος ύποπτος στον πάνω όροφο κάποιου σπιτιού, βομβαρδίστε το... ας είναι τα λάθη κατά της δικής τους ζωής, όχι της δικής μας."

Σε ένα από τα παλαιστινιακά σπίτια που χρησιμοποιήθηκε και καταστράφηκε από τα ισραηλινά στρατεύματα, ένα σημείωμα που αφέθηκε από κάποιο ισραηλινό διοικητή περιλαμβάνει διάφορες επιχειρησιακές οδηγίες. Ένα λέει: "Κανόνες εμπλοκής: Πυροβολήστε επίσης χάριν διάσωσης ". Θα μπορούσε αυτό να εξηγεί γιατί τόσα πολλά ασθενοφόρα δέχτηκαν επίθεση και γιατί τόσο πολλοί τραυματίες αιμορράγησαν μέχρι θανάτου καθώς εμποδίστηκε η διέλευση των ασθενοφόρων;

Στις καταθέσεις τους οι στρατιώτες μιλάνε επίσης για απρόκλητες καταστροφές παλαιστινιακής ιδιοκτησίας. Κάποιος στρατιώτης θυμάται την κατάληψη ενός παλαιστινιακού σπιτιού για να χρησιμοποιηθεί ως στρατιωτικό διοικητήριο.

"Ήρθε μια διαταγή κάποια ημέρα ότι έπρεπε να αδειάσουμε ολόκληρο το σπίτι, όλο τον εξοπλισμό και τα έπιπλα. Έτσι τα ρίξαμε όλα έξω από το παράθυρο για να εξοικονομήσουμε χώρο και να το τακτοποιήσουμε. Ολόκληρο το σπίτι πετάχτηκε έξω από το παράθυρο, το ψυγείο, τα πιάτα... "

Οι εκπρόσωποι της Διεθνούς Αμνηστίας επιθεώρησαν δεκάδες σπιτιών που είχαν καταληφθεί και χρησιμοποιούνταν ως στρατιωτικές θέσεις από τους ισραηλινούς στρατιώτες. Στους τοίχους οι στρατιώτες είχαν γράψει στρατιωτικές οδηγίες καθώς επίσης και ρατσιστικά και απειλητικά μηνύματα, όπως "θάνατος στους Άραβες", "ήρθαμε να σας εξολοθρεύσουμε" ή "την επόμενη φορά θα πονέσει περισσότερο". Αν και τα σπίτια είχαν τουαλέτες που λειτουργούσαν, οι στρατιώτες είχαν αφοδεύσει σε κουτιά από χαρτόνι και πλαστικές σακούλες και τα είχαν άφησαν στα δωμάτια. Οι ντουλάπες και τα συρτάρια είχαν αδειαστεί στο πάτωμα και το περιεχόμενο τους είχε πατηθεί και λερωθεί. "Ο ακραία καταστροφή που συναντήσαμε σε κάθε σπίτι που μπήκαμε δεν ήταν αποτέλεσμα των νόμιμων ερευνών - ήταν καθαρός και απρόκλητος βανδαλισμός" είπε Donatella Rovera, επικεφαλής της αποστολής της Διεθνούς Αμνηστίας στη Γάζα και το νότιο Ισραήλ...
Η διαδικασία που οδήγησε τον ισραηλινό στρατό να αποσύρει τις καταθέσεις των στρατιωτών - μια διαδικασία κατά την οποία ο στρατός ερευνά τον εαυτό του - δεν ικανοποιεί το αίτημα για αμεροληψία και αντικειμενικότητα.

Η Διεθνής Αμνηστία έχει καλέσει επανειλημμένα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων εθνών να διεξάγει μια ανεξάρτητη διεθνή έρευνα σχετικά με τα πιθανά εγκλήματα πολέμου και άλλες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου από όσους εμπλέκονται στη σύγκρουση στη Γάζα και το νότιο Ισραήλ. Μια ομάδα από 16 κορυφαίους παγκοσμίως ανακριτές και δικαστές εγκλημάτων πολέμου ένωσε δυνάμεις πρόσφατα με τη Διεθνή Αμνηστία, ώστε να ασκηθεί πίεση στα Ηνωμένα Έθνη για την έναρξη μιας πλήρους έρευνας σχετικά με τις φερόμενες κατάφορες παραβιάσεις των κανόνων πολέμου που διαπράχθηκαν και από τις δύο πλευρές.
Μέχρι τώρα τα πιο σημαίνοντα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Η.Ε - ειδικότερα οι ΗΠΑ και χώρες της ΕΕ - έχουν επιδείξει μια αξιοπρόσεκτη έλλειψη πολιτικής θέλησης να ασκηθούν διώξεις στους υπαίτιους.
Η ειρήνη και η ασφάλεια σε βάθος χρόνου δεν είναι δυνατές στη Μέση Ανατολή εκτός αν η απόδοση δικαιοσύνης καθιερωθεί για τα εγκλήματα βάσει του διεθνούς δικαίου και ο κύκλος της ατιμωρησίας για τις σοβαρές παραβιάσεις που διαπράττονται από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη τερματιστεί," δήλωσε η Γενική Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας Irene Khan .

πηγή: www.hrea.org
πηγή φωτογραφίας: los-cuatrocientos-golpes