χωμάτινες αναρτήσεις ματωμένες...

η Αγγελική Κώττη- Εαρινή Συμφωνία δημοσίευσε εδώ ένα θαυμάσιο κείμενο για την περιπέτεια του βιβλίου της Διδούς Σωτηρίου "Ματωμένα Χώματα". η αλήθεια είναι ότι κάθε καλό βιβλίο είναι μια περιπέτεια, αλλά εδώ οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας το παράκαναν...
κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα να γίνει ένας κύκλος blogικών δημοσιεύσεων αφιερωμένος στο βιβλίο που έχει χαρακτηριστεί ως "σεισμική δόνηση".
ξεκινάμε απόψε το γαϊτανάκι αυτό και σας καλούμε να μπείτε και εσείς στο κύκλο των χωμάτινων αναρτήσεων, δημοσιεύοντας αποσπάσματα από το βιβλίο, για το βιβλίο, ηχητικά αποσπάσματα, βίντεο, κριτικές.
το δικό μας κείμενο θα παραμείνει στο γενικότερο πνεύμα αυτού του blog για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρασκευή απόγευμα/τρέχω να προφτάσω μια συζήτηση στο στέκι μεταναστών/για το 132ο δημοτικό σχολείο/και τους καταπληκτικούς του δασκάλους/που (πρωτότυπο) διώκονται/πέφτω πάνω στα επεισόδια-του-σκισμένου-Κορανίου και οπισθοχωρώ/γυρίζω σπίτι/έχω ακόμα μπροστά μου τα βλέμματα αυτών των ανθρώπων
Κυριακή (δε θυμάμαι ώρα)/διαβάζω στο blog της Αγγελικής/νάτο πάλι το υπουργείο παιδείας κάνει το θαύμα του/διώκει όχι δασκάλους/αλλά ένα βιβλίο αυτή τη φορά/όχι πρόσωπα/αλλά ιδέες/τελικά όμως το ίδιο πράγμα δεν είναι?
ανοίγω τα "Ματωμένα Χώματα" σε μια τυχαία σελίδα:

"Αχ, γκρέμισε ο κόσμος μας! Γκρέμισε ή Σμύρνη μας! Γκρέμισε ή ζωή μας! Η καρδιά,τρομαγμένο πουλί, δεν ξέρει πού να κρυφτεί. Ο τρόμος, ένας ανελέητος καταλυτής άδραξε στα νύχια του κείνο το πλήθος και το αλάλιασε. Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. Δε φοβάσαι το θάνατο, φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα το πρόσταγμα. Τσαλαπατά την ανθρωπιά. Αρχίζει από το ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά. Λέει: Γονάτισε, γκιαούρη ! Και γονατίζει. Ξεγυμνώσου!
Και ξεγυμνώνεται. "Άνοιξε τα σκέλια σου! Και τ' ανοίγει. Χόρεψε! Και χορεύει. Φτύσε την τιμή σου και την πατρίδα σου! Και φτύνει. Απαρνήσου την πίστη σου! Και την απαρνιέται. "Αχ ο τρόμος! Όποια γλώσσα κι αν μιλάς, λόγια δε θα βρεις να τόνε περιγράφεις Τι κάνουν, λοιπόν, οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναυάρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι τής Αντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας!
Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια τής χαράς για να μη φτάνουν ίσαμε τ' αφτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πώς μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε

διαβάζοντας ξαναέρχονται τα θυμωμένα βλέμματα/βγάζω Σμύρνη/και βάζω Καμπούλ/ Τεχεράνη/ Λουσάκα/ Χαράρε/ Βαγδάτη/
τα ονόματα αλλάζουν/και οι τόποι/ο τρόμος/ο θάνατος/η ταπείνωση πάντα κοινά, πάντα τα ίδια…